Metodologów, badaczy, teoretyków, a także pracujących na co dzień z “dziećmi trzeciej kultury” praktyków zachęcamy do dyskusji nad założeniami projektu 😊 

Z opisu projektu: 

Poznawanie zjawiska polonizacji, rozumianej tutaj jako efekt wieloetapowej asymilacji wymaga podejścia interdyscyplinarnego i takie proponuje się w ramach projektu. Niestety znaczna część badań prowadzonych na gruncie nauk humanistycznych pozbawiona jest szerszego odniesienia do koncepcji opracowanych w ramach nauk społecznych. Co prawda wielu autorów publikacji poświęconych asymilacji/ akulturacji przywołuje we wstępie współczesne koncepcje socjologiczne lub psychologiczne bądź teorie opracowana na gruncie nauk o kulturze, ale dalszy dobór treści tychże publikacji wydaje się niezwiązany z przytoczonymi założeniami. W ten sposób prace poświęcone asymilującym się mniejszością stają się swego rodzaju katalogami osób bądź miejsc. Jest to oczywiście niezbędne i wartościowe, niemniej jednak badania prowadzone wyłącznie w ten sposób nie zawierają syntetycznych wniosków. Te jednak, biorąc pod uwagę choćby kryterium społecznej użyteczności nauki należy uznać za bardzo istotne efekty procesu badawczego.  

Dziedzictwo szkoły Annales, obecne również w polskiej historiografii, jest współcześnie wykorzystywane w zbyt małym stopniu. Z drugiej strony, badania prowadzone przez historyków i innych humanistów są mało znane i właściwie niewykorzystywane przez socjologów, psychologów czy politologów. Tymczasem obserwacje poczynione w ramach tych badań, wypływające z nich wnioski, a także same źródła historyczne, zwłaszcza narracyjne to bogate pole do obserwacji i uzupełnienia materiałów do badań jakościowych.  

Scalanie się społeczności obcego pochodzenie z dominującym społeczeństwem to proces trwający wiele dziesięcioleci, co jest najłatwiejsze do uchwycenia z perspektywy historyka. Należy jednak równocześnie zauważyć, że niechęć badaczy – zarówno zajmujących się naukami społecznymi jak i humanistycznymi – do prowadzenia badań interdyscyplinarnych może wynikać z tego, że niektóre prace, których autorzy próbują łączyć wiedzę z własnej i pokrewnych dziedziny budzą uzasadnione wątpliwości co do konstrukcji przedstawionych wniosków, przyjętej metodologii oraz stosowanej terminologii. Odnosząc się do etapów postępowania wspólnego dla wszystkich nauk, trzeba zaznaczyć, że dziedziny społeczne i humanistyczne powinny wzajemnie korzystać ze swojego dorobku przede wszystkim na etapie obserwacji zjawiska i stawiania pytań badawczych, a także na ostatnim etapie pracy, w momencie podsumowywania wniosku oraz tworzenia postulatów badawczych. W ten sposób można uniknąć sytuacji, kiedy pokrewne dziedziny opisują na nowo to samo zjawisko, ignorując wzajemne swój dorobek.  Natomiast korzystanie z warsztatu pracy metod i technik, czy także stosownie stosowanie szczegółowej terminologii opracowanej na gruncie innych dziedzin przez nie posiadającego odpowiednich kompetencji badaczy – budzi wątpliwości. Interdyscyplinarność powinna wynikać z autentycznego zainteresowania badaczy zjawiskiem, którym się zajmują. Zainteresowania, które łączy się z potrzebą jego zrozumienia i wyjaśnienia, co prowadzi do zgłębienia wiedzy z różnych dziedzin i pogłębionej refleksji na pierwszych etapach procesu badawczego. Nie ma natomiast prowadzić do hybrydowego łączenia warsztatów pracy czy bezrefleksyjnego stosowania współczesnych teorii powstałych na gruncie nauk społecznych do opisu zjawisk zachodzących w przeszłości ani z drugiej strony do wykorzystywania świadectw z przeszłości w taki sposób, jakby pochodziły z czasów współczesnych. 

Natomiast poznanie losów konkretnych rodzin a niekiedy także rozdzielających je konfliktów na tle narodowościowym może pomóc Polakom żyjącym za granicą bądź powracającym do Polski po dłuższej imigracji w zrozumieniu problemów przeżywanych przez nich samych bądź przez ich dzieci, a dotyczących właśnie tożsamości społecznej. Mimo wielu badań szczegółowych nadal brakuje naukowej i poza naukowej refleksji na ten temat.