Urodzony 23 września 1912 roku w Kaliszu, a zmarł 22 stycznia 1989 tamże. Był spolonizowanym w trzecim pokoleniu prawnukiem Karola Gottloba Fibigera – grafa, który z austriackiej miejscowości Vidim przeprowadził się na śląski Stein. Podążając za karierą, osiadł ostatecznie w Kaliszu, gdzie jego rodzina uległa polonizacji i pozostała na następne pokolenia.

Gustaw Arnold ukończył kaliskie gimnazjum matematyczno-przyrodnicze im. Tadeusza Kościuszki w 1930 roku, a rok później wstąpił do Głównej Szkoły Handlowej w Warszawie, w której naukę został zmuszony przerwać z racji powołania do służby wojskowej.

W 1934 roku ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim, zyskując stopień podporucznika rezerwy.

Do wybuchu wojny Gustaw praktykował w fabryce fortepianów pod okiem Karola Broniszowskiego. Wtedy to nauczył się, ja wygląda każdy etap produkcji wyżej wspomnianego instrumentu. Kończył również studia w GSH, a w 1937 roku zdał egzamin dyplomowy.

Na przestrzeni lat 1938-1939 wyjechał do Wiednia, aby odbyć kolejne praktyki w tamtejszej fabryce „Bösendorfer”.

W 1939 roku został powołany do 25 Pułku Artylerii w Kaliszu. Bronił ojczyzny podczas kompanii wrześniowej. Uczestniczył w walkach pod Łęczycą, Kutnem czy Młodzieszynem. Jako oficer łącznikowy kierował się do Warszawy razem z 25 Pułkiem Artylerii Lekkiej Armii „Poznań”. W trakcie bitwy nad Bzurą został raniony w głowę. Po klęsce września trafił do jenieckiego obozu w Waldenbergu. Niemcy zmuszali go wówczas do podpisania volkslisty wielokrotnie, ale on odmawiał. Narażał się tym samym na rozmaite nieprzyjemności ze strony okupantów.

19 stycznia 1945 roku rozstrzelana została siostra Gustawa, Elwira. Powodem była działalność w ruchu oporu. Zaledwie cztery dni później życie straciła także jego matka – Wanda Fibiger.

Gustaw Arnold przeżył wojnę, a ostatecznie do domu udało mu się powrócić dopiero 19 lutego 1945 roku.

Za zasługi na polu walki odznaczono go Krzyżem Walecznych w 1960 roku.

5 maja 1945 r. Fibiger został dyrektorem upaństwowionej fabryki fortepianów w Kaliszu, która zamiast instrumentów miała od tamtej pory produkować meble.

Bez zgody ze strony władz, z dużą częścią zniszczonych maszyn oraz narzędzi, niedostatkiem w materiałach, pracownicy wraz z nowym dyrektorem zdecydowali się jednak ponownie zacząć produkować instrumenty.

Ich pierwsze pianino o numerze seryjnym 20698 zostało ukończone pod koniec 1946 roku.

Wraz z 11 grudnia 1948 Fibiger uzyskał w poznańskiej Izbie Rzemieślniczej dyplom mistrzowski, dzięki któremu też 18 stycznia uzyskał legitymację z tytułem mistrza budowy fortepianów.

Dyrektorem Fabryki Fortepianów i Pianin „Calisia” został 1 sierpnia 1949 r. Po okresie czterech lat przeszedł na stanowisko Głównego Konstruktora.

W samym tylko roku 1950-tym jego fabryka wybudowała 136 pianin, z kolei roku następnego podwoiła tę liczbę. Z 269 wyprodukowanych w 1951 roku pianin aż 150 zostało przeznaczonych na zagraniczny eksport, kończąc m. in. w Finlandii, Norwegii czy Szwajcarii.

1953 roku Fibiger rozpoczął pracę nad nowym modelem fortepianu koncertowego M-280. Za jego produkcję został też odznaczony przez Ministerstwo Kultury i Sztuki Złotym Krzyżem Zasługi trzy lata później.

W pracach Fibigier nie ustępował i po otrzymaniu odznaczenia jeszcze w 1956 roku skonstruował model fortepianu gabinetowego M-165. W roku 1966 z kolei skonstruował typ „Super” M-165.

Łącznie przy udziale Gustawa Arnolda skonstruowano w „Calisii” 21 różnych modeli pianin.

31 maja 1968 roku Gustawa awansował na stanowisko kierownika Oddziału Fortepianów.

Z racji zbliżającej się emerytury, Fibiger nie zamierzał przejść w stan spoczynku bez odciśnięcia po sobie śladu w przemyśle jeszcze bardziej, niż zrobił to dotychczas. Zaczął snuć plany powołania szkoły, która miałaby kształcić budowniczych fortepianów. Zależało mu na tym, aby podzielić się z młodymi swoim doświadczeniem.

Po wielu wysiłkach Ministerstwo Kultury i Sztuki wreszcie wydało pozwolenie utworzenia Technikum Budowy Fortepianów. Placówka swoją pierwszą siedzibę miała w salach Kaliskiej Szkoły Muzycznej. Do nauki przedmiotów zawodowych oddelegowano pracowników Fabryki Fortepianów. Pierwszymi nauczycielami przedmiotów teoretycznych zostali z kolei pracownicy kadry inżynieryjno-technicznej.

Pierwsi uczniowie rozpoczęli naukę z dwutygodniowym opóźnieniem we wrześniu 1954 roku. W następnym roku szkolnym Gustaw Fibiger, jako jej pomysłodawca i twórca, oficjalnie uzyskał godność dyrektora placówki.

Później Technikum mieściło się w gmachu Liceum im. Adama Asnyka, a 1 stycznia 1961 roku szkoła przeszła pod kuratelę Ministerstwa Oświaty i Wychowania. W 1964 zostało ponownie przeniesione do Zasadniczej Szkoły Metalowej.

W 1960 roku Fibiger zyskał członkostwo European Union of Piano Maker Association, a pięć lat później uczestniczył w Kongresie Europiano na terenie Zachodniego Berlina.

W roku 1977 odszedł ze szkoły, a rok później udał się także na emeryturę z fabryki.

Zmarł 22 stycznia 1989 roku. Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Kaliszu.

https://www.faktykaliskie.info/artykul/33479,kalisz-poznaj-i-odkryj-na-nowo-szlakiem-rodziny-fibigerow-zdjecia [dostęp: 24.04.2023]

https://www.muzeumjazzu.pl/historia-fabryki-fortepianow-arnolda-fibigera-calisia/ [dostęp: 24.04.2023]

https://zwiastun.pl/2020/11/nalezeli-do-elity-miasta [dostęp: 24.04.2023]

http://tbf.kalisz.pl/historia/patron-szkoly/ [dostęp: 24.04.2023]